Ριζικώνειο : Διήγημα: Οι περιπέτειες του σερ Ρόμπιν και του Ρόμπερτ

Η μάχη των Λόφων / Η Συμμαχική Προδοσία / Η πτώση του Βασιλιά / Η φυγή

............................................................................................................................................................................................................................
Η μάχη θα άρχιζε από στιγμή σε στιγμή. Οι ανιχνευτές και οι κατάσκοποι είχαν δώσει πληροφορίες με ακρίβεια. Οι βάρβαροι τολμούσαν μία εξόρμηση εναντίων της συμμαχίας, μάλλον σε μία προσπάθεια εκδίκησης για όλα τα εδάφη που είχαν χάσει. Το μέρος οπού η ορδή των εισβολέων θα μπλοκαριζόταν είχε οριστεί. Θα τους άφηναν να μπούνε αρκετά μέσα στο κράτος των συμμάχων. Ανατολικά από την πρωτεύουσα ( και κυρίαρχο κράτος ), την Δεκάπολις, σε απόσταση κάποιων χιλιομέτρων υπήρχε μία πεδιάδα περιτριγυρισμένη από λόφους. Οι εχθροί θα περνούσαν από εκεί. Θα στρατοπέδευε ο στρατός στους λόφους δυτικά και θα περίμενε. Μόλις οι αντίπαλοι κατέβαιναν τους ανατολικούς λόφους και έμπαιναν στην πεδιάδα, θα κατηφόριζαν πάνω τους με ορμή. Για ακόμη μία φορά η νίκη φάνταζε σίγουρη.

Ο σερ Ρόμπιν δεν θα ήταν με το ιππικό αυτή τη φορά. Την ηγεσία του ιππικού θα αναλάμβανε ο γηραιός Βασιλέας της πόλης με τον πρωτότοκο γιο του και θα συμμετείχε και όλη η βασιλική οικογένεια στην μάχη, εκτός από τον μικρότερο δεκατριάχρονο γιο του Βασιλιά ο οποίος θα έμενε στην πόλη. Σε αυτή την μάχη το βάρος θα το έπαιρνε σχεδόν αποκλειστικά η κυρίαρχη πόλη. Η Δεκάπολις. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά γιατί οι σύμμαχοι είχαν παραπονεθεί για τις δικές τους βαρύτατες απώλειες των προηγούμενων εκστρατειών. Σε όλες τις εισβολές των βαρβάρων συνήθως το κεντρικό βασίλειο έδινε απλά ένα κομμάτι από ιππικό υπό την ηγεσία κατώτερων αξιωματικών σαν τον σερ Ρόμπιν. Όμως τώρα ολόκληρο το πεζικό και ιππικό της πόλης της Δεκάπολις θα αναλάμβανε πλήρη δράση σε μία επίδειξη ισχύος προς φίλους και εχθρούς. Φίλοι; Σύμμαχοι καλύτερα που υποκλίνονται στην ισχύ ( και στα χρήματα ) του ισχυρού. Φίλοι στον πόλεμο υπάρχουν μόνο στα επικά τραγούδια των βάρδων. Στη πραγματική πολεμική ζωή υπάρχουν σύμμαχοι. Εχθροί; Όσοι επιζήσουν στα φτωχικά τους κρατίδια θα γίνουν και αυτοί “σύμμαχοι” σε αναζήτηση άλλων βαρβάρων και νέων εκστρατειών. Απέραντος ο κόσμος, και η δίψα για κατάκτηση και πλουτισμό δεν τελειώνει ποτέ.

Η πόλη όλη βγήκε στα τείχη να θαυμάσει και να αποχαιρετήσει το στρατό της. Η βαριά πόρτα με τις αλυσίδες άρχισε να πέφτει αργά με ένα δυνατό σούρσιμο. Από πόρτα μετατράπηκε σε γέφυρα, πάνω από την οποία θα πέρναγε ο στρατός. Από κάτω της υπήρχε η υδάτινη τάφρος που κύκλωνε για λόγους ασφαλείας τα τείχη. Ο στρατός σε άψογο βηματισμό άρχισε να ξεπροβάλει. Το απλό πεζικό μπροστά, λιτό, με μία μικρή στρογγυλή ασπίδα και τα κοντάρια του. Μικρά σπαθιά στην μέση. Απλές γκρι πανοπλίες. Από πίσω οι τοξότες με πράσινα και κόκκινα ενδύματα και φτερά στα πλατύγυρα καπέλα. Τελευταίο και μεγαλοπρεπές το ιππικό. Με χρυσές και ασημί πανοπλίες και τα οικόσημα της κάθε οικογένειας να στολίζουν τις ασπίδες: δράκοι και λιοντάρια, αετοί και ήλιοι. Πίσω πίσω στην παράταξη ο Βασιλέας με την πολεμική σημαία που βγήκε για να δοξαστεί ακόμη μία φορά. Μία μαύρη σημαία με έναν κόκκινο ισοσκελή σταυρό στο κέντρο της. Ένα διακριτικό χρυσαφί Δ στο μέσο του σταυρού. Ο συμβολισμός προφανής. Η ισχύς της Δεκάπολις μέσω του στρατού της σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Μαύρο για το στράτευμα, κόκκινο για το αίμα.

Μετά από λίγες ώρες πεζοπορία ο στρατός έφτασε στο σημείο. Παρατάχθηκαν στην κορυφογραμμή του λόφου. Απέναντι βλέπαν άλλους λόφους, όχι πολύ μακρυά. Στη μέση μία πανέμορφη καταπράσινη πεδιάδα, που η ηλιόλουστη μέρα την έκανε ακόμη ομορφότερη. Κάπου κάπου, κάποιο λουλουδάκι ξεπρόβαλε. Στο τέλος αυτής της μέρας όλο αυτό το καταπράσινο λιβάδι θα χε ισοπεδωθεί από το ποδοβολητό των αντίπαλων στρατιωτών που θα σκότωναν και θα σκοτωνόντουσαν. Το σχέδιο ήταν απλό, και στηριζόταν στην πολεμική ανωτερότητα της Δεκάπολις. Με το που έμφανιζόντουσαν οι βάρβαροι και κατηφόριζαν την πεδιάδα θα έκαναν μερικά βήματα οι τοξότες μπροστά. Αφού άδειαζαν στα κεφάλια των εχθρών όλα τα βέλη θα ακολουθούσε με εξόρμηση το πεζικό. Μόλις η αντίπαλη παράταξη διαλυόταν και υποχωρούσε το ιππικό θα άρχιζε την καταδίωξη. Ο Βασιλέας επιδίωκε να μην γυρίσει κανένας πίσω ζωντανός ούτε να υπάρξουν αιχμάλωτοι από τους αντιπάλους. Αν εμφανιζόταν αντίπαλο ιππικό και παρέμβαινε θα το τακτοποιούσαν οι πεζοί με τις λόγχες τους ή θα πέθαιναν στην ιππομαχία.

Μετά από λίγο εμφανίστηκαν και οι σύμμαχοι. Κατέλαβαν το δεξί και αριστερό κέρας της παράταξης του ιππικού. Το πεζικό τους δεν θα συμμετείχε, είχαν παραπονεθεί ότι είχαν πολλές απώλειες από την προηγούμενη εκστρατεία που είχε κηρύξει ο Βασιλιάς. Ντυμένοι φτωχικά σε σχέση με το ιππικό της Δεκάπολις, καθότι φτωχικά και τα κρατίδια τους. Μαυροφορεμένοι και με παλιές σκουριασμένες πανοπλίες, καμία σχέση με το ιππικό του Βασιλιά που έλαμπε κάτω από τον ήλιο.

Ο σερ Ρόμπιν σαν αξιωματικός ήταν στην μέση της παράταξης του πεζικού, και πίσω. Θα ήταν επικεφαλής της εξόρμησης. Δίπλα του ο θηριώδης Ρόμπερτ, αδελφικός φίλος, απόγονος ταπεινής οικογένειας. Πάντα ευδιάθετος και ποτέ φοβισμένος. Ο σερ Ρόμπιν φοβόταν, πάντα φοβόταν τις μάχες, αλλά είχε συνηθίσει. Στα 30 του είχε ήδη πάρει μέρος σε πολλές μάχες είτε πεζός είτε έφιππος, απόφοιτος της βασιλικής ακαδημίας στρατού. Η γκρι πανοπλία του πεζικού και το τελείως στρογγυλό και λιτό κράνος κάλυπτε τα ξανθά μαλλιά του και ίσα που φαινόταν τα γκρίζα μάτια του από τις κόχες του κράνους. Μετρίου αναστήματος χανόταν δίπλα στον γιγάντιο φίλο και υπασπιστή του. Κανένας δεν καταλάβαινε την ευγενική του καταγωγή.
Να όμως! Οι εχθροί εμφανίστηκαν. Άτακτοι περπατούσαν και κατέβαιναν τους απέναντι λόφους. Πολύχρωμα ντυμένοι, με ότι είδους οπλισμού είχε ο καθένας διαθέσιμο. Άλλοι με τσεκούρια, άλλοι με μεγάλες χατζάρες, άλλοι με απλά παλούκια. Κάποιοι είχαν στρογγυλές ασπίδες, κάποιοι απλά κρατούσαν και δεύτερα μικρότερα όπλα όπως μαχαίρια. Κράνη και πανοπλίες κανείς. Ιππικό άφαντο μάλλον είχε εξοντωθεί στην προηγούμενη εκστρατεία. Εύκολη μέρα προβλέπεται η σημερινή. Ήταν όμως αρκετοί, σχεδόν διπλάσιοι από τους σχεδόν δύο χιλιάδες οπλίτες της Δεκάπολις.

Μόλις άρχισε να γεμίζει η πεδιάδα με τους αντιπάλους, οι τοξότες του Βασιλιά άρχισαν το φονικό τους έργο. 500 τοξότες θα έριχναν τρεις φορές τα φονικά τους βέλη. Η πρώτη ήταν και η πιο φονική, γιατί τους ξάφνιασε. Αρκετοί έπεσαν από τους απέναντι. Η δεύτερη βολή δεν είχε τόση επιτυχία. Η τρίτη βολή δεν πέτυχε σχεδόν κανέναν. Οι απέναντι είχαν κρυφτεί πίσω από πτώματα και ασπίδες. Το έργο των τοξοτών τελείωσε. Ώρα για το σπαθί. Ο σερ Ρόμπιν χτύπησε στο μπράτσο τον υπασπιστή του. Ο Ρόμπερτ δεν έχασε χρόνο. Ξεθηκάρωσε το σπαθί του και φώναξε επίθεση. Ο στρατός ξεχύθηκε κάτω τον λόφο με ορμή.

Σε λιγότερο από λεπτό είχαν έρθει σε επαφή με τον εχθρό. Άντρες έπεφταν με ορμή ο ένας πάνω στον άλλο. Ένας βάρβαρος διέλυσε με το τσεκούρι του το κράνος ενός στρατιώτη της πρώτης γραμμής για να πεθάνει και αυτός με την σειρά του από την λόγχη ενός άλλου. Και οι δύο παρατάξεις πίεζαν σθεναρά. Σε ένα ή δύο λεπτά που φάνηκαν αιώνες οι βάρβαροι άρχισαν να τρέπονται σε φυγή. Ποιος είπε ότι οι μάχες διαρκούν ώρες με ατελείωτες επικές σπαθακομαχίες; Οι σφαγές μόνο διαρκούν ώρες. Οι μάχες διαρκούν λεπτά οπού όπλα και χέρια παλεύουν να κόψουν, να χτυπήσουν ή και να στραγγαλίσουν σε αυτό το σκληρό παιχνίδι επιβίωσης. Ο σερ Ρόμπιν χαμογέλασε. Οι βάρβαροι έσπασαν και άρχισαν να τρέχουν. Θα τους καταδίωκαν για λίγο και πριν προλάβουν να ανασυνταχθούν το ιππικό θα τους αποτελείωνε.

............................................................................................................................................................................................................................

Η καταδίωξη συνεχιζόταν αλλά το ιππικό δεν εμφανίστηκε. Οι στρατιώτες άρχισαν να κουράζονται. Φτάσαν στον απέναντι λόφο τρέχοντας. Σε αυτό το σημείο πλέον οι βάρβαροι έχουν το πλεονέκτημα του εδάφους λόγω της ανηφοριάς που το βασιλικό πεζικό θα αντιμετώπιζε. Ήδη άρχισαν να ανασυντάσονται οι αντίπαλοι καθότι είχαν φτάσει στην κορυφή ήδη. Η στιγμή κρίσιμη. Τι να κάνει; Να διατάξει να σταματήσουν; Εκείνη τη στιγμή κανένας δεν θα άκουγε, οι γραμμές είχαν διαλυθεί πάνω στην καταδίωξη. Μα που ήταν επιτέλους το ιππικό;
Απορημένος και με ρίσκο κοίταξε πίσω του να δει που βρίσκονται. Αυτό που είδε τον άφησε άγαλμα. Προδοσία!

Το δεξί και αριστερό κέρας των “συμμάχων” αντί να εφορμήσει επιτέθηκε στο κέντρο της παράταξης! Επιτέθηκαν οι προδότες στον Βασιλιά! Ξαφνιασμένοι οι ιππότες της Δεκάπολις άρχισαν να μάχονται κυκλωμένοι από δύο κατευθύνσεις. Μία φοβερή ιππομαχία λάμβανε χώρα. Η σημαία έκανε κάποια άτακτα πεταρίσματα και χάθηκε. Από λεπτό σε λεπτό κανένας ιππέας της Δεκάπολις δεν θα ήταν ζωντανός.

Η παράταξη του πεζικού είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τι γίνεται. Ένας - ένας γύρναγαν να δούνε που είναι το ιππικό και τελικά όλοι είχαν σταματήσει την καταδίωξη. Την πτώση της σημαίας ακολούθησε πανικός. Κάποιοι άρχισαν να πετάνε τις ασπίδες τους και να τρέχουν. Αυτό προκάλεσε φυγή όλων. Και εκείνη την στιγμή με ανεβασμένο ηθικό οι βάρβαροι αντεπιτέθηκαν.

Ακολούθησε σφαγή. Όλοι οι βάρβαροι έτρεχαν να προλάβουν να σκοτώσουν με μίσος όποιον προλάβαιναν. Όποιος σήκωνε τα χέρια να παραδοθεί δεν σωζόταν, τον έσφαζαν επιτόπου. Ο Ρόμπερτ μπήκε μπροστά με το σπαθί στα χέρια. Φώναξε μία άγρια κραυγή! Τράβηξε δίπλα του όσους στρατιώτες βρήκε και σχημάτισαν μία μικρή μικρή παράταξη. Πίσω από την παράταξη ο Ρόμπιν, φώναζε και άλλους να σχηματισθούν. Η μικρή παράταξη κατευθύνθηκε αργά και με σχηματισμό προς τους πλαϊνούς λόφους εν μέσω της γενικής σφαγής, σαν ένα καράβι που παλεύει να ξεφύγει από ανθρώπινα κύματα. Πίσω από τους βόρειους λόφους ξεκίναγε το Δάσος της Αιώνιας Ομίχλης. Αν κατάφερναν να φτάσουν εκεί ίσως είχαν μία ελπίδα στο πυκνό δάσος να ξεφύγουν.

Οι εχθροί δεν ασχολήθηκαν με την μικρή παράταξη που οπισθοχωρούσε τακτικά. Αυτό την βοήθησε να απομακρυνθεί από το κέντρο των συμπλοκών. Για ποιο λόγο άλλωστε να ρισκάρουν επίθεση σε ένα τακτικό σχηματισμό ενώ υπάρχουν τόσα υποψήφια εύκολα θύματα; Είχαν πέσει όλοι σε ένα όργιο σφαγής και λεηλασίας. Άλλοι αποτελείωναν τραυματίες, άλλοι ψάχναν τους νεκρούς για φυλαχτά και φλουριά, άλλοι έκλεβαν περικεφαλαίες και ασπίδες. Κάποιοι άλλοι πολλοί άρχισαν να ανηφορίζουν προς το μέρος οπού ή ιππομαχία τελείωνε. Η λεηλασία ευγενών ιπποτών είχε μεγαλύτερο κέρδος από την καταδίωξη πέντε - δέκα εχθρών.

Μόλις πήραν μία ασφαλή απόσταση από το όργιο σφαγής ο Ρόμπιν διέταξε να γυρίσουν την πλάτη και να τρέξουν. Το εχθρικό ιππικό ίσως να τους καταδίωκε και δεν είχαν καιρό για χάσιμο. Σκαρφάλωσαν τρέχοντας στον λόφο. Μόλις ανέβηκαν την κορυφογραμμή είδαν τα πρώτα τεράστια δέντρα από το απέραντο σκοτεινό πυκνό δάσος. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκαν στον χιλιοτραγουδισμένο τόπο.

( συνεχίζεται... )